Το θείο δράμα κορυφώθηκε....Ο Χριστός τέλειωσε με το δράμα του για φέτος!!! Εμείς πότε;;;;;

Κορυφώθηκε και στ´ Όρη το θείο δράμα... 

Κάπου εκεί στο Λιμνάκαρο, όπου ο Ορειβατικός Σύλλογος τήρησε το έθιμο του στο εκκλησάκι του Αγίου Πνεύματος!

Πλήθος επισκεπτών ... Επώνυμοι και επιφανείς οι περισσότεροι αν όχι όλοι, από το Λασίθι , τη Κρήτη όλη , την υπόλοιπη Ελλάδα , την Ιταλία , τη Γαλλία ,αλλά και πολλοί περαστικοί ξένοι, πρώτοι επισκέπτες της Κρητικής ομορφιάς , στη βόρεια παραλιακή τουριστική ζώνη της ανατολικής Κρήτης.

Το ΔΣ του ΕΟΣ Λασιθίου-Ηρακλείου έδωσε και φέτος ρεσιτάλ φιλοξενίας στο  καταπράσινο περίβολο της μοναδικής βυζαντινής εκκλησίας του Οροπ. Λασιθίου .

Ο Χριστός, βασανισμένος και σταυρωμένος έδωσε σε όλους την ευλογίες Του, χαρίζοντας μας εικόνες της Ορέας Φύσης , μοναδικής ομορφιάς ...

Και του χρόνου...

Τ´ άρματα ναι για τσ´ εχθρούς...

Έντρομος κι εγώ , διάβασα το παρακάτω δημοσίευμα ... Αμάν,  λέω, ήπιασε ο θεός ή κανείς άγγελος το κουμπούρι του και ήρχιξε να πυροβολεί από πάνω προς τα κάτω κι ότι πετύχει;  Οι  φωτογραφίες αυτό δείχνουν. Πως αλλιώς καρφώθηκε στον ουρανό του αυτοκινήτου , η σφαίρα ; Μπορεί και να ζηλέψανε "οι εν τοις ουρανοίς" τις κουμπουριές των θνητών , μέρες του Πάσχα που έρχονται και γίνεται χαμός με τις μπαλωθιές και μπήκανε κι Εκείνοι στο γλέντι... Μπορεί πάλι κάποιοι φανατικοί κουμπουροφόροι Κρητικοί που " μετέστησαν στους ουρανούς", να πήραν μαζί τους τα κουμπούρια τους για ενθύμια να γλεντοκοπούν , μέρες αναστάσιμες που πλησιάζουν....

Εγώ όμως δεν πιστεύω τίποτα από αυτά γιατί άλλα θυμάμαι από τη θητεία μου στην Αστυνομία ... ´Οπως πχ τον άτυχο νέο άνθρωπο που έπινε τις ρακές του μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης στη πλατεία του Αγίου Δημητρίου στο Ηράκλειο και του ήρθε κατακέφαλα η σφαίρα από ψηλά και τον άφησε ξερό... Ή το νιόπαντρο ζευγάρι από τη Γερμανία ( αν θυμάμαι καλά) που ήρθε γαμήλιο ταξίδι σε ξενοδοχείο βορειοανατολικά του Ηρακλείου, και βγαίνοντας για τη πρώτη του βόλτα, δέχτηκε κατακέφαλα ο γαμπρός τη σφαίρα, γαμήλιο δώρο των γλεντοκόπων κουμπουροφόρων της περιοχής ...Πάει κι αυτός... Και άλλα πολλά παρόμοια περιστατικά ...

Όχι αδέρφια !  Προσοχή!!! Δεν είναι προς τα που πυροβολούμε μόνο... Είναι και προς τα που θα πέσει η σφαίρα από τον ουρανό αφού εξαντλήσει τη πορεία της ωστικής δύναμης προς τα πάνω ... Όταν πέφτει ξανά στο έδαφος ( σε απόσταση ανάλογα με τη καμπύλη που θα διαγράψει ), φτάνοντας στη γη, έχει την ίδια δύναμη κρούσης όπως όταν βγήκε από το όπλο.... Και εκεί που θα πέσει δεν ξέρεις ποιός θα είναι.... 

"Τ´ άρματά ναι για τσ´ εχθρούς ..."

Έντρομος βρήκε μια σφαίρα καρφωμένη στο αμάξι του!  | Cretalive http://www.cretalive.gr/crete/entromos-brhke-mia-sfaira-karfomenh-sto-amaksi-toy#.WO8NsWzMGDt.twitter

Οι σκληρές φονικές μάχες συνεχίζονται στους δρόμους της Κρήτης...

-Έχω βιώσει αυτό το δράμα σε όλες του τις διαστάσεις με τη πάλαι ποτέ ιδιότητα του διοικητή της τροχαίας Ηρακλείου . Τότε τα θύματα ήταν περισσότερα. Οι αιτίες των τροχαίων παραμένουν διαχρονικά ίδιες όπως  και οι ηλιακιακές ταυτότητες των θυμάτων.

- Ο μακαρίτης Μανώλης Μηχαλοδημητράκης καθηγητής Ιατροδικαστικής,  σκιαγραφούσε τότε τα υποψήφια θύματα των τροχαίων , στις συχνές ημερίδες που οργανώναμε για την πρόληψη των τροχαίων ατυχημάτων ή ( κυρίως) δυστυχημάτων: 

▶" Νέος άνθρωπος έως 30 ετών,κυκλοφορεί με μοτοσυκλέτα, σπορ ή ´φτιαγμένο ´ αυτοκίνητο μετά τις 11 το βράδυ, τρέχει υπερβολικά, πίνει αλκοόλ ή άλλες ουσίες , δεν φορά κράνος ή το φοράει στον αγκώνα και αψηφά τους κανόνες κυκλοφορίας "...

-Στις εκθέσεις που συντάσαμε τότε, συνήθως περιείχαν  τουλάχιστον μιά-δυό από τις παραπάνω περιγραφές... Σήμερα δεν ξέρω τι έχει αλλάξει γιατί στο ενδιάμεσο διάστημα απέσπασαν άλλες δραστηριότητες τη προσοχή μου . Σίγουρα όμως μειώθηκαν οι νεκροί αλλά υπάρχουν και κάποιες προφανείς αιτίες γιαυτή τη θετική εξέλιξη, στις οποίες πρέπει να εστιάσουμε για να σχεδιάσουμε. Αυτές φαίνεται να είναι: Η βελτίωση της παθητικής ασφάλειας των οχημάτων ( έγιναν σαφώς πιο ασφαλή), η βελτίωση των δρόμων στα τεχνικά τους χαρακτηριστικά και η έστω μικρή διαφοροποίηση της οδηγικής συμπεριφοράς   που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Είναι φανερό όμως  και το βλέπουμε όλοι όσοι οδηγούμε στους δρόμους της Κρήτης, πως χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια ακόμη για να χαρακτηρισθούν " απλά ασφαλείς" οι δρόμοι της Κρήτης  και πολύ μεγαλύτερη να κάνομε συνείδηση τον ασφαλή τρόπο οδήγησης ...

-Κάποτε στήσαμε εκ των ενόντων ένα πρότυπο σχολείο κυκλοφοριακής αγωγής, στη Τροχαία Ηρακλείου και νομίζω ήταν ένα θετικό βήμα τότε . Τώρα δεν φτάνει μόνο η κατασταλτική ή προειδοποιητική παρέμβαση της αστυνομίας . Χρειάζεται να σκύψει συνολικά το Κράτος με όλους τους μηχανισμούς του για να γυρίσει τον  πολυαίμακτο πόλεμο, υπέρ των οδηγών. Διαφορετικά οι απώλειες θα συνεχίζονται ανελέητα...

-Τώρα θα μου πείτε τι προσπαθώ να πώ εγώ από τα Όρη,  όπου το πρόβλημα είναι μικρό ε;

Να εξηγήσω για να μη παρεξηγηθώ . Χρειάστηκε να κάνω τις τελευταίες μέρες δυο φορές το δρομολόγιο Ηράκλειο-Χανιά από τη θέση του συνοδηγού. Τη πρώτη το απόλαυσα κοιτάζοντας  τις ομορφιές της  φύσης,  αν και στο γυρισμό, τη προσοχή μου τράβηξαν ( όπως μου συμβαίνει πάντα όταν κυκλοφορώ) τα εικονοστάσια στην άκρη του δρόμου, Τη δεύτερη φορά έκανα κάτι που δεν ξέρω αν έχουν άλλοι ξανακάνει...: Μέτρησα τα εικονοστάσια από την έξοδο του Ρεθύμνου ( κοντά στη Σκαλέτα), μέχρι το κόμβο Γιόφυρου στο Ηράκλειο. Κατέγραψα 78 (!!!) εικονοστάσια . Παλιά και καινούργια . Δεν ξέρω αν και πόσα μου ξέφυγαν γιατί κοίταζα περισσότερο από το δεξί μέρος που καθόμουν. Έκανα το συλλογισμό : Για πολλά δυστυχήματα, ίσως τα περισσότερα δεν τοποθετούν εικονοστάσια ( πχ αλλοδαποί). Πολλά αντιπροσωπεύουν περισσότερους από ένα θύματα. Πολλά έχουν καταστραφεί από τη πολυκαιρία κλπ. Σίγουρα ο αριθμός των θυμάτων είναι πολλαπλάσιος. 

-Αν συγκεντρώσουμε όλα αυτά τα μικρά μνημεία σε ένα μέρος, σε τι θα διαφέρει από το πολεμικό νεκροταφείο πάνω από το Μάλεμε...;;;; Ναι συμφωνώ ! Απλά στη πινακίδα πρέπει να γράφει :

 ▶"Θύματα σύγχρονου εμφυλίου πολέμου."

ΓΜ/4/2017

Limnakaro Naturally/ Λιμνακαρο Φυσικά...

Λιμνάκαρο: Το μαγικό άγνωστο Οροπέδιο της Κρήτης (pics- vid)

2/2/2017 - 20:30

Είναι γνωστό στους ορειβάτες, στους λάτρεις της φύσης και των σπορ αλλά ένα τοπίο ανεξερεύνητο, άγνωστο και αποκαλυπτικό για όσους δεν έχουν επισκεφθεί το μαγευτικό μέρος. Το Λιμνάκαρο είναι ένα μικρό αλλά πανέμορφο Οροπέδιο στο Λασίθι και βρίσκεται σε υψόμετρο 1150 μέτρων.

Η θέα στο Λιμνάκαρο σου «κόβει» την ανάσα με φόντο πάντα τις κορυφές των βουνών, το χιόνι το χειμώνα δημιουργεί ένα λευκό μανδύα που καλύπτει τα πάντα και η φύση παίρνει μια αλλιώτικη όψη. 

Δείτε το παρακάτω σύνδεσμο...

.http://mobile.neakriti.gr/fullarticle.php?docid=1384362

Η πρώτη μέρα της άνοιξης στ´ Όρη

Παράξενες ομορφιές των Ορέων, η μέρα πούναι σήμερο... Τα Όρη συνεχίζουν να είναι κουκουλωμένα κάτω από το άσπρο πάπλωμα του χιονιού. Μα και παρακάτω στα σώπατα και στις καλλιεργημένες πεζούλες, οι σπόροι παραμένουν κρυμμένοι στο χώμα και δεν τολμούν να ξεμυτίσουν... Ούτε που πήραν  χαμπάρι πως μπήκε ο Μάρτης...

Στάθηκα και αφουγκράστηκα ένα σπίνο που φώναζε και χοροπηδούσε στα κλαδιά ενός ασφένταμου. Κατάλαβα, ήθελε να κάνει το τελάλη του Μάρτη, μα  μόνο εγώ νομίζω πως κατάλαβα την αγωνία του... Η Έργανος τα Βαθειά, ο Άγιος Μανώλης , το Λιμνάκαρο συνεχίζουν το χειμωνιάτικο ύπνο τους, τρομαγμένα από τις παγωνιές του Γενάρη και τα πιο παράξενα "στεγνά" από νερό χιόνια που τα σκέπασαν τα τελευταία χρόνια... Ίσως και γιαυτό καθυστερούν να λιώσουν....

Τα που θυμούμαι εξιστορώ-Άκης Πάνου

Η τακτική μάζωξη στο παρεο-υπόγειο του Σταμπουλογιώργη στην Αλικαρνασσό, αποτελεί πάντοτε πρόκληση. 

Χρειάζεται περίσια δύναμη θέλησης,αυτοσυγκράτηση, αγιοσύνη, μοναστηριακή αυστηρότητα, αρνητισμό στα εγκόσμια αγαθά, να μην αγαπάς το Καζαντζίδη και μερικές ακόμη αρετές ηθικής τελειότητας, για να αρνηθείς πρόσκληση σε μιά τέτοια μάζωξη...

Εγώ δε διαθέτω τίποτα απ´όλα αυτά και πήγα ...

Ο Μπλομπλός, αξεπέραστος οργανωτής της "σίτινης"* παρέας  ήταν στο τελικό στάδιο ολοκλήρωσης της θρυλικής του αμβροσίας ή κακαβιάς και η ευάριθμη  παρέα εσκούπιζε με χαρτοπετσέτες τα μαχαιροπηρουνοκούταλα, από τα υπολείμματα των προηγούμενων θαλασσομεζέδων, για την επόμενη φάση...

-"Άκρα ήφταξα"* ,  εψυθίρισα του Σταμπουλομανώλη που με υποδέχτηκε με πλατύ χαμόγελο στο πάτο τση σκάλας του υπογείου ,  βλέποντας τις άδειες πιατέλες με ίχνη από τις προηγούμενες θαλασσολιχουδιές .

Μετάνιωσα όμως γρήγορα για τη βιασύνη μου γιατί με το που κάθησα σε κρατημένη καρέκλα δίπλα στο Μπλομπλό, έφθασε μπροστά μου και η δική μου πάρτη ...

Η ψυχολογία του Σαββατιάτικου απόβραδου, η όμορφη παρέα, το περίτεχνα εξοπλισμένο και διακοσμημένο υπόγειο  με Τζούκ-μποξ , ξυλόσομπα, μαγειρείο, επίπλωση άλλων νοσταλγικών εποχών και  πολλές φωτογραφίες του Καζαντζίδη,του προέδρου Λευτέρη Παπαδόπουλου μα και πολλών  άλλων, αλλά και το πλατύ εγκάρδιο χαμόγελο των ασύγκριτων φιλοξενητών Σταμπουλήδων, γύρισαν το διακόπτη της διάθεσης στο τέρμα του...

Η απόλαυση της όμορφης παρέας πήρε διαστάσεις μυσταγωγίας με τη φωνή του Καζαντζίδη να καλύπτει τις κουβέντες και τη φασαρία που κάναμε .... " Η ζωή μου όλη..."

Ο Μπλομπλός έκανε το σημείο του  σταυρού  κι ο Σταμπουλομανώλης  με βαρύ αναστεναγμό, στήριξε τη καρέκλα του στα πισινά της πόδια κι έγυρε πίσω το σώμα του τραβώντας ταυτόχρονα το κεχριμπαρένιο κομπολόι του από τη τσέπη ....

-Να το δώσεις το ρολόι και να πάρεις κομπολόι...τον πείραξα χαμογελώντας, μα την ίδια ώρα άστραψε ένα φλας στου μυαλού μου το καθρέπτη και φώτισε  κάποιες μισοκουβέντες που μου είχε πετάξει πριν από λίγα χρόνια ο Μπλομπλός ... Καζαντζίδης- Ρολόι κομπολόι - Άκης Πάνου-Μπλομπλός ... Ήθελα να τη ξανακούσω την ιστορία  αυτή ολόκληρη  και η στιγμή ήταν κατάλληλη...

-Μανώλη θα μου πεις την ιστορία που μου άρχισες κάποτε, με τον Άκη Πάνου και το Καζαντζίδη; τον παρακίνησα. 

-Να σου τη πω μωρή κονσέρβα *.....Δεν την έχω ξαναπεί γιατί μου είπε ο Καζαντζίδης να μη το πω πουθενά, κι εγώ έβαλα "φερμουάρ ΖΑΜΑ"* από τότε. Μα τώρα πάει πέθαναν κι δυό, ας το πάρει το ποτάμι... Και άρχισε :...

-Δεν θυμάμαι καλά αλλά νομίζω ήτανε τέτοια εποχή το 1999, ένα χρόνο πριν πεθάνει ο Άκης Πάνου, φυλακισμένος τότε για το φόνο του γαμπρού του Γιαλαμά. Απόγευμα Δευτέρας με παίρνει τηλέφωνο ο Καζαντζίδης και μου λέει : - Μπορείς  Μανώλη,  τη Τετάρτη που θα έρθεις επάνω ( στην Αθήνα), στο γνωστό μας στέκι για τη τακτική μας παρέα στου Κουμπούρα, να κρατάς κανένα σαργό παραπάνω γιατί μπορεί να είμαστε περισσότεροι;

Και βέβαια Στέλιο μου θα έρθω στο  ραντεβού μας τη Τετάρτη , και θα φέρω πλεόνασμα από  τίμιες τροφές της θάλασσας, του είπα χαριτολογώντας.

-Κοίταξε όμως , μου λέει , πρέπει να είσαι στο στέκι μας, το αργότερο στις 2 το μεσημέρι. 

Μου φάνηκε λίγο παράξενος  με το τρόπο του, αλλά έκανα  τη παραγγελιά του, όπως έκανα πάντοτε ...

Το στέκι μας, ήτανε η ταβέρνα του Κουμπούρα, πίσω από το γήπεδο της Προοδευτικής, και εγώ ήμουν  τζαστ στην ώρα μου εκεί την Τετάρτη, κατά που είχαμε συνήθεια το τελευταίο χρόνο που κάναμε συχνά παρέα τις Τετάρτες...

Τον βρήκα να περιμένει  λίγο παράξενο και αναστατωμένο. Έδειχνε να είχε κάποια αγωνία. Τον ρώτησα τι έτρεχε, και μου απάντησε, τίποτα φίλε , μόνο κάνε γρήγορα, φτιάξε τα ψάρια όπως εσύ ξέρεις. Όμως πρέπει να είναι έτοιμα στις 3 ακριβώς. Κανόνισε. Η νευρικότητα που έδειχνε ήταν πια φανερή και όταν τον ξαναρώτησα μου είπε μόνο: πρόσεξε μην πεις κουβέντα για ότι θα δεις....  Στις τρεις και δέκα σταματά στη πόρτα του μαγαζιού μια κλούβα μεταγωγών κρατουμένων της αστυνομίας, κατεβαίνουνε δυό αστυνόμοι, ανοίγουνε τη κλούβα και κατεβάζουνε τον ´Ακη Πάνου δεμένο με χειροπέδες . Τον έλυσαν και τον  έφεραν μέσα στο μαγαζί . Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι έγινε. Αγκαλιάστηκαν με το Καζαντζίδη και έκλαιγαν σαν μωρά παιδιά. Κάτσαμε όλοι στο τραπέζι, εγώ ο Καζαντζίδης, ο Άκης Πάνου, ο Κουμπούρας, ο  Καταμπάς και οι δυό αστυνομικοί . 

Φάγαμε, ήπιαμε και τραγούδησε ο Καζαντζίδης το τραγούδι " η ζωή μου όλη ...."με το σιγοντάρισμα  της μουσικής του μαγνητοφώνου. Σηκωθήκαμε μετά, ξανά αγκαλιές και δάκρυα ο Άκης Πάνου με το Καζαντζίδη. Του πέρασαν τις χειροπέδες οι  αστυνόμοι  τον έβαλαν στη κλούβα και έφυγαν. Την ώρα που πηγαίνανε στο αμάξι, σκύβει ο ένας αστυνόμος και μου λέει : -Από τη Κρήτη είσαι ; -Ναι του λέω. -Κι εγώ από το Ρέθυμνο είμαι, αλλά μετά από αυτό που έγινε και έζησα σήμερα εδώ και να με απολύσουνε δε με γνοιάζει...

Ο Μπλομπλός σταμάτησε να μιλά, και μου φάνηκε πως είχε βουρκώσει.  Είχε πει την ιστορία του μονορούφι, με γρήγορες κοφτές κουβέντες και σιώπησε. Κάποια στιγμή με κοίταξε στα μάτια και μου είπε : -Μεγάλο το χατήρι σου σφάνταγμα*,να σου λέω τέτοια μυστικά...και κατέβασε τη ρακή του ποτηριού του με το βλέμμα καρφωμένο στη φωτογραφία του Καζαντζίδη, στον απέναντι τοίχο ....

Δεν είπα τίποτα άλλο. Ούτε εκείνος ξαναμίλησε. Σκέφτηκα όμως πως θάχει πολλά ενδιαφέροντα να μας διηγηθεί ...

Ιδιωματισμοί:

****Σίτινη παρέα : εκλεκτή παρέα 

      άκρα ήφταξα:  καθυστερημένος ήρθα 

          Κονσέρβα :  Καλύμνιος όρος απόδοσης της παρέας δύο Καϊκιών που πάνε παρέα            

                               για ψάρεμα 

Φερμουάρ ΖΑΜΑ : κλειστό στόμα .

          σφάνταγμα:  προσφιλής σαρκαστική αλληλοπροσφώνησή μου με το Μπλομπλό, από τη λέξη φάντασμα

Φλεβάρης 2017

Γιώργος Μηλιαράς 

Ο χιονομετρητής του Λιμνάκαρου

-Πολλοί Ορέοι και πασπαρίτες, με ρωτούν οντέ χιονίζει, αν ήκαμε πολύ χιόνι στο Λιμνάκαρο ...

-Ήντα να πώ εδά; Ντα ποιός εβγήκε με χιονιά σε τέτοιο Ορέο ύψος για να κατέχει; Οι  χιονομάχοι ( κι εγώ μαζί..), είμαστε μάγκες ίσαμε εκειά που κόβγουνε το χιόνι, οι ρόδες του 4χ4 αγροτικού , άντε και λίγο παραπάνω στο κατήφορο μέσα στα χωριά... Παραόξω, μόνο η έγνοια των βοσκών για τα ζώα τους κι ο ζόρες του αποκλεισμού , μπορούνε να νικήσουνε περισσότερο χιόνι...

-Οφέτος το ύψος τση χιονιάς στο Λιμνάκαρο, το μέτρησε ο παμπόνηρος και αγενέστατος λαγός, που εκόνευε στο κτήμα ντου στο Λιμνάκαρο, ο γείτονας μου αρχαιότερος Ορέος στρατηγός Γιώργος Τσουκάκης. Ναι ναι, κι εμένα το μετρούσανε οντέν επρωτοφύτεψα τσοι μηλιές στο κτήμα  και μέχρι να ερμηνεύσω το φαινόμενο  να βρίσκω τσοι βλαστούς φαγωμένους σε ύψος πάνω από δυο μέτρα από το χώμα κάθε ξεχιόνισμα μεγάλης χιονιάς, ήχασα το μεγάλωμα τω δεντρώ μου σκιας δυό χρόνους... Στο ζόρε τση πείνας τως οι κακότυχοι, ετρώγανε  ότι προεξείχε από το χιόνι : τις κορυφές των βλαστών...

Ο στρατηγός όμως το σημερνό απόγευμα που συναπαντήξαμε στ´ Όρη, τως είχε διπλό παράπονο και μου το είπε γελώντας  με το χαρακτηριστικό καλωσυνάτο τρόπο του:

-Μα ξάνοιξε επαέ Γιώργη... Εξαναφάγανε οι λαγοί τσοι μηλιές και κάμανε και τη δουλειά ντως στη ρίζα...μα ξάνοιξε... 

Κι εξάνοιξα τη ζημιά στσοί βλαστούς και τσοι βερβελίδες του λαγού στη ρίζα τση μηλιάς κι εγώ κι φωτογραφομηχανή μου για να τα δείτε κι εσείς... 

Οι δακανιές του λαγού στο βλαστό , αρχίζανε κοντά στα δυό μέτρα ύψος...

Το Σελί του Σταυρού

Οι τελευταίες μέρες στο Μεγάλο Κάστρο ήτανε δύσκολες... Θλιβερά γεγονότα, στερνοχαιρετισμοί, δάκρυα, ψυχοπλάκωση... Ανεγογύρεψα μπαϊλντισμένος διέξοδο κι ήκαμα πάνω το χαλιναρόσκοινο του νου μου, να πα να βρει αλλού ανάπαψη... Κι αυτός επήρε απάνω προς τα Όρη, κατά που συνηθίζει κάθε φορά οντέ ζορίζεται...

Κλουθώ του από πίσω να τονε ποκρατώ, μη με ρίξει σε κιανένα δέτη από εκείνους που σκαρβάλωνα στα νειάτα μου, κυνηγώντας λαγούς και πέρδικες. 

Ήτανε που ξεστράτισε ετούτη τη φορά και πήρε άλλο δρόμο, φορτωμένος και τούτος με πιό πολλές θύμησες παιδικές...: Κατωφύγι-´Εργανος-Βαθειά- Άι Μανώλης-Γουμένου Σπηλιάρι-Σελί Σταυρού- Καμινάκι... Αυτή  τη διαδρομή και τα παρακλάδια τζη κλουθούσαμε όλη  η πώδε μπάντα του Λασιθιού, αλλοτινές τέτοιες εποχές, ανεβοκατεβαίνοντας στα Μετόχια μας, Έμπαρο, Μάρθα, Καραβάδω,Λαγούτα, Μέση, Χόντρος,Σχοινιάς, Ίνι, Αφρατί, Παναγιά και άλλα ακόμη πιό αλάργο. Να μαζώξομε τσοι ελιές για τση  χρονιάς το λάδι και να καλλιεργήσουμε τα λιόφυτα με βιαστικές κινήσεις γιατί οπίσω στο Λασίθι επομένανε τα κοπέλια για το σκολειό και τα μικρά οικόσιτα ζώα, και ήτανε μεγάλη η έγνοια τω μετοχάρηδω. Ήτανε απάλευτη η έγνοια των γονέων, κάθε φορά που βλέπανε να ασπρίζουνε τα Όρη από το χιόνι και πιο πολύ ακόμη οντε θωρούσανε να ασπρίζει η Κούπα, η κορφή  του Αοριού αποπάνω από το Μηλιαράδω και τη Παναγία στο Δέτη!

Ήτανε το ασφαλές σημάδι πως είχε χιόνι και στο κάμπο του Λασιθιού!!!

Η Κούπα και οι στρατολάτες που ανεβοκατέβαίνανε στο Λασίθι ήτανε η μόνη δυνατότητα ενημέρωσης τω γονέω, για το καιρό  και τα νέα στο Λασίθι, που άφηναν πίσω τα κοπέλια για να πα μαζώξουνε τς´  ελιές... 

Και ήτανε πολλές οι φορές, που η  κακοκαιρία και η έγνοια τω κοπελιώ, τους έβγαζε στο δρόμο να πα να δούνε ήντα ποκάνουνε  παιδιά και ζώα  στο χωριό...

Δύσκολες οι στραθιές μέσα στο χιόνι μα η γονική αγάπη δεν λογαριάζει δυσκολίες. Δεν ήτανε όμως και λίγες οι φορές που  τα στοιχειά τση φύσης νίκησαν τους στρατολάτες του Λασιθιού και κατά την έκφραση εκείνων των εποχών, "τους πλάνταξε το χιόνι"...Μέρες αργότερα τους έβρισκαν παγωμένους σε σπηλιάρια και κάτω από πρίνους όπου προσπαθούσαν να προφυλαχτούν στη διάρκεια της οδοιπορίας τους... Στις μέρες μας φτάνουνε μόνο τα τοπωνύμια που έδωσαν οι  θυσίες τους σε διάφορα σημεία τση διαδρομής : Του Γουμένου το σπηλιάρι, ο πρίνος του Σταυρούλη και αρκετά άλλα, που λίγοι ακόμη γνωρίζουν αυτές τις τραγικές ιστορίες...

Αυτή τη διαδρομή επήρε σήμερο ο νούς μου για τα Λασιώτικα Όρη και εγώ εκλούθηξα εποχούμενος στο ματρακά μου με το συλλογισμό: -πόσο αλλάξανε οι καιροί ...

Σε όλο το δρόμο εφόρτωνα όλες αυτές τις παιδικές αναμνήσεις , όσες ο ίδιος έζησα και όσες οι παλιότεροι μου αφηγήθηκαν...Μακάρι να αξιωθώ να τις μεταγράψω σε χαρτί, έτσι για το αντέτι  της Ιστορίας να μη ξεχαστούν ολότελα...

Εσωπάτησα στου Γουμένου το σπηλιάρι και στάθηκα στην άκρα του δρόμου να αγναντέψω γύρω τις Ορέες ομορφιές του ψεύτη κόσμου. Το παχνισμένο χιόνι τση τελευταίας κακοκαιρίας είναι ακόμη παντού γύρω μου, όμορφο,επικίνδυνο για τα "γερασμένα νειάτα"μου αλλά και προκλητικό να το χουφτώσω, να κυλιστώ απάνω ντου... Ήκαμα,μετά προσοχής, μερικά ζάλα παραπέρα...Είδα στα αριστερά μου αποκάτω του "Αρναούτη το πήδημα" (τι ιστορία και ετούτη Θέ μου... μα άστηνε γι άλλη ώρα...), στο βάθος η κορφή του Σαρακηνού, μόνιμος κυνηγότοπος των νεανικών μου χρόνων κι απέναντι μου τα Βουρλίδια...Εδώ που κάποτε ο ιδρώτας πότιζε κυριολεκτικά τα χώματα και τις πέτρες:σπορά, θέρος, κουβάλημα στα αλώνια στο Λασίθι για να καταλήξει μιγαδένιο παξιμάδι και πιτοπούλια...Το χιόνι ζωγραφίζει ευδιάκριτα τις πεζούλες, ( που τις εφωτογράφισα) και ο νους του ανθρώπου σήμερα δυσκολεύεται να χωρέσει πως εκεί εκαλλιεργούσαν οι γονέοι μας σιτάρι και κριθάρι κάποτε ...

Εγύρισα το βλέμμα μου δεξά, στο ανέδιασμα του Λασιθιού, το Σελί του Σταυρού!!! Στο βάθος το Τζερμιάδω και η Σελένα,ακόμη χιονισμένη και μπροστά ο κάμπος...ανακουφίζει το βλέμμα και παίρνει αέρα η καρδιά... Μια ανακούφιση αιώνια,ίδια κι απαράλλαχτη με αυτήν που ένιωθαν κάποτε οι στρατολάτες ανεδιάζοντας στο Λασίθι ύστερα από το μακρύ ανηφορικό κοπιαστικό οδοιπορικό που τους έφερνε από τα μετόχια, μια ανάσα κατηφορικού πια δρόμου, στο σπιτικό τους...

"Δόξα σοι ο Θεός και φτάξαμε..."μονολογούσαν και έκαναν το σταυρό τους....

Και έμεινε από τούτη τη συνήθεια μέχρι σήμερο το τοπωνύμιο : Το Σελί του Σταυρού....

http://www.cretalive.gr/opinions/sto-seli-toy-stayroy-na-brei-anapapsh-o-noys