Τα παράπονα των Ορέων...

ΖΩΟΚΛΟΠΗ,αυτή η αθεράπευτη πληγή του τόπου μας, που μας πληγώνει όλους...

Πιο πολύ όμως τα θύματά της, ιδιαίτερα όταν αυτά είναι άνθρωποι ήσυχοι, αδύναμοι με την έννοια των φατριών και φτωχοί βιοπαλαιστές που πασχίζουν να αναθρέψουν τα παιδάκια τους... 

Κάποτε, ίσως η κλοπή  από κτηνοτρόφο ενός ζώου για άμεση κατανάλωση ή για λόγους αντεκδίκησης, να εθεωρείτο και αντρειά... Σήμερα η αφαίρεση του δικαιώματος της επιβίωσης μιας οικογένειας, έτσι επειδή το γουστάρει ο άλλος,ο "δυνατός", που επιβιώνει σε βάρος των συνανθρώπων του, είναι κατάπτυστη πράξη ατιμίας...και παράνομη ... Αλλά ο Νόμος δεν είναι πάντα παρών. Λείπει τις περισσότερες φορές σε άλλες ανάγκες ... Σήμερα όμως που τον καλεί απελπισμένα ο αδικημένος, πρέπει να είναι παρών! Ισχυρός και αποφασιστικός! Να επιβληθεί στους ψευτόμαγκες που τον αγνοούν, επειδή πιστεύουν πως δεν μπορεί να λειτουργήσει και πως το δικό τους άνομο συμφέρον είναι ισχυρότερο... Δεν φτάνουν οι περιπολίες της πρόληψης... Χρειάζονται κι ενέργειες καταστολής...έρευνες, προσαγωγές, ερωτήσεις κλπ ( γνωστές στην αστυνομική πρακτική).

Αλήθεια αν κάποιος αφελής ρωτήσει τι έγινε από την Αστυνομία, με το χθεσινό " ξεπάστρεμα" ολόκληρου κοπαδιού,ενός νέου φτωχού βιοπαλαιστή, λίγες δεκάδες μέτρα από γνωστό χωριό του οροπεδίου Λασιθίου, τι απάντηση θα πάρει ;

Πάντως ο μικρός φύλακας (φωτό ) είναι σήμερα περίλυπος από την απαγωγή των φίλων του που συμβίωναν στην υπαίθρια  περίφραχτη στάνη... Ήταν μικρούλης και δεν ήταν δυνατός...

Ο Πυρομπούκαλος

Μια ξεχωριστή μορφή εξ Αρχανών, βρέθηκε χθες στο κτήμα του Λιμνάκαρου. 

 Ο Νικόλαος Αγογλωσσάκης ετών 93, ο επονομαζόμενος Πυρομπούκαλος...

Μαζί με τον "κηδεμόνα"ανηψιό του Μιχάλη Αγογλωσσάκη, αποτελέσαμε μια μοναδική ομάδα Ορέων (με παλιές ρίζες...) 

Βάλαμε στόχο να αποκαταστήσουμε τις ζημιές από το βάρος του χιονιού και τις κακοκαιρίες του χειμώνα, στο αποδεδειγμένα υψηλότερο αμπέλι των ορέων του τόπου μας και να κάνουμε την απαραίτητη καλλιέργεια. Το συνηθίζουμε, η ίδια ομάδα από τότε που το φυτέψαμε.(1998).

Ο Πυρομπούκαλος , που έχει ήδη χαρακτηριστικά θρύλου στο χωριό του και στους οινοπότες της παρέας, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος... Αειθαλής γέροντας, μερακλής, δυνατός οινοπότης, καλοκάγαθος, τραγουδιστής, ψάλτης, φορτωμένος με αναμνήσεις του τόπου του και της μακράς παρουσίας του στο ψευτοντουνιά, έγραψε χθές μια ακόμη Ορέα σελίδα στο Ημερολόγιο του Λιμνάκαρου... Συντόνισε την ομάδα, δούλεψε, τραγούδησε, έψαλε την Ζ´ ωδή του Ακαθίστου ύμνου,(....άμπελος αληθινή τον βότρυν τον πέπειρον η γεωργήσασα, οίνον στάζοντα τον τας ψυχάς ευφραίνοντα...),χαιρέτησε τους περαστικούς στερεότυπα και με περισσή φυσικότητα " γειά σου Μανώλη..."και κράτησε χαμηλά με τις ατάκες του την ένταση μας, από την κούραση από τις προσπάθειες της καλλιέργειας ...

Το επιδόρπιο της εργασίας είχε απ´ όλα μαζί με τις ευχές "και του χρόνου..."

(Ακολουθεί φωτογραφική τεκμηρίωση...)