-Σούρουπο του περυσινού φθινοπώρου δέχτηκα την επίσκεψη φίλων,άοπλων κυνηγών, λίγο πριν από την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου, που έκαναν προπόνηση στα κυνηγόσκυλα τους στα γύρω βουνά. Κατ´ εξαίρεση οι τετράποδοι συνοδοί των φίλων παρακάθισαν στο πάντα στρωμένο τραπεζάκι της Ρακής.
-Τότε άρχισαν όλα....Η αλάνθαστη όσφρησή τους εντόπισε γρήγορα το μουσαφίρη μου και άρχισε ένα ανηλεές κυνηγητό. Όμως η φιλοξενία είναι ιερή στο Λιμνάκαρο και ο Μπαξ-Μπάνυ προστατευόμενος φίλος μου...
- Οι "σκύλοι στς´ αλυσίδες" έγκαιρα και ο φίλος μου στην αγκαλιά μου ευτυχώς αβλαβής.
Όλοι τον χάιδεψαν και τον φωτογράφισαν....
-Ύστερα έπρεπε να φύγει ανέπαφος και ασφαλής.Τον κατέβασα από την αυλή δίπλα στο χωράφι, τον ακούμπησα κάτω και τον αποχαιρέτησα βουκολικά : "άι στο καλό"...
Έκανε ένα σάλτο δυό μέτρα πιο πέρα, σταμάτησε γύρισε (ναι γύρισε ) και με κοίταξε δυο τρια δευτερόλεπτα...Μετά έφυγε μέσα στη νύχτα και δεν τον ξανάδα....Θυμάμαι όμως πάντα το πισωγύρισμα και το βλέμμα του....
-Κάτι ήθελε να πει. Όχι αυτό που πολλοί θάθελαν να μου πουν ( ...μλκ που δεν με έβαλες στο τσικάλι με τα κρομύδια...)Όχι σίγουρα όχι ...Αν ερμήνευσα σωστά τις κινήσεις από τα μουστάκια του, είπε :
"ευχαριστώ φίλε " και έφυγε τρεχάτος.
